Eight

Przepychałam się przez tłum, wymachując wszystkim przed twarzą plakietką, umożliwiającą mi dojście do tunelu. Po drobnej kłótni z ochroniarzem, wpadłam w zamierzone miejsce, zauważając w nim pierwszych Kanonierów. Z grupy piłkarzy wyszukiwałam swojego  przyjaciela. Musiałam jak najszybciej go przytulić, pogratulować mu. Właśnie zakończył się jego pierwszy mecz w składzie Arsenalu, na który wyszedł w pierwszej jedenastce. Spisał się niesamowicie, a ja pękałam z dumy.
- Dos Santos! - krzyknęłam, stajac na palcach, aby zauważył mnie w grupie innych znajomych i rodzin piłkarzy. Gdy mnie zauważył uśmiechnął się szeroko i od razu podbiegł do mnie, zamykając mnie w swym objęciu - Byłeś najlepszy - szepnęłam wtulając się w przyjaciela.
- Stres mnie troche zjadł, zwaliłem pare akcji - skrzywił się nieznacznie.
- Nawet mnie nie denerwuj, było bardzo dobrze! Idealnie się wpasowałeś w ten klub. No i do twarzy ci w czerwonym - zaśmiałam się poprawiając koszulkę chłopaka - Ale teraz idź się wykąpać bo strasznie śmierdzisz - z uśmiechem odepchnęłam go w kierunku szatni. Spuścił głowę i potulnie ruszył w danym kierunku.



- Mieszkamy tu już z pół roku, mógłbyś się w końcu nauczyć porządnie jeździć - zaśmiałam się, gdy chłopak znów pomylił drogi i z przyzwyczajenia chciał wjechać na prawy pas.
- Taka mądra, to sama prawko zrób.
- Po co, skoro mam prywatnego szofera - wzruszyłam ramionami, zmieniając stacje w radiu - Musimy kupić coś na kolacje, bo lodówka tradycyjnie świeci pustkami.
- Chińczyk? - nie czekając na odpowiedź, skręcił w odpowiednią ulicę i zatrzymał się przed barem z chińskim jedzeniem. Pół godziny później siedzieliśmy już w naszym wspólnym mieszkaniu, zajadając się kupionym jedzeniem.
- Myślisz, że jest jakaś szansa, że Boss mnie powoła do następnego meczu?
- No dzisiaj się tak wzorowo zaprezentowałeś, że powinieneś mieć zagwarantowaną posadkę w pierwszym składzie - uśmiechnęłam się, szukając czegoś w telewizji.
- Już się nie naśmiewaj, serio pytam. Czuję, że mogłem zagrać lepiej - westchnął, kładąc głowę na oparciu kanapy.
- Zawsze można zagrać lepiej. Ty pokazałeś co potrafisz, ale to już nie Barca B, nie będzie tak łatwo i dobrze o tym wiesz. W tym klubie jest masa utalentowanych zawodników a ty musisz sobie wywalczyć pozycje. Na razie jesteś na dobrej drodze, nie zwal tego - szturchnęłam go w ramię,  starając się rozluźnić atmosferę - Jakiś serial?
- Wsystko byle nie Plotkara, nie dam się znowu w to wrobić, nie ma szans - pokręcił energicznie głową, wymachując widelcem, starając się pokazać swoje niezadowolenie - Ostatnio wytrzymałem trzy odcinki, wystarczy i na resztę życia.
- Nie znasz się - westchnęłam z niezadowoloną miną - To co oglądamy?
- Dexter - rzucił pewnie, sięgając po laptopa. Westchnęłam i chcąc nie chcąc, zgodziłam się.
Bardzo dobrze mi się z nim mieszkało, świetnie się dogadywaliśmy i pomimo, że często nie zgadzaliśmy się w mniej lub bardziej istotnych kwestiach, to zawsze dochodziliśmy do porozumienia. On wspierał mnie w nauce i poszukiwaniu pracy, ja jak tylko mogłam motywowałam go i dodawałam wiary w siebie, gdy wracał zrezygnowany z treningu.  Szybko zaaklimatyzowaliśmy się w stolicy Anglii i bez większych problemów rozpoczęliśmy nowy etap życia.




- Jeśli zjadłeś mój jogurt, to przysięgam ci, że nie żyjesz - krzyknęłam wchodząc z kuchni do salonu, który zajmować Meksykanin.
-  Poczekaj chwile - zaśmiał się, zwracając się do osoby, z która rozmawiał przez telefon - Jego ważność upłynęła tydzień temu, więc go wyrzuciłem, nie ma za co - uśmiechnął się szeroko, po czym powrócił do rozmowy - Dokładnie, nic się nie zmieniło.
- Kto to? - zajęłam miejsce obok chłopaka, szturchając go w ramię.
- Nieważne - pokazał mi język.
- Jeśli to Bartra, to przekaż mu, że dalej jestem obrażona za to jak sie ostatnio rozłączył na skypie.
Jona pokiwał głową, bez większego entuzjazmu.
- Nie wiem Rafa, serio - mruknął, patrząc na mnie przepraszającym wzrokiem.
- Oh... - westchnęłam podnosząc się z kanapy - W takim razie nieważne.



Zabawne jak sprawnie poszło mi układanie sobie życia bez Ciebie. Przyznaje, początkowo wiele nocy spędziłam płacząc i wspominając te wszystkie lata, które spędziliśmy razem, ale z czasem to wszystko minęło. Cały ból, tęsknota. Zostawiłeś po sobie tylko ogromną pustkę, częściowo wypełnioną nienawiścią do Twojej osoby. Unikałam kontaktu z Tobą jak tylko mogłam, nie chciałam rozdrapywać starych ran, ponownie przechodzić przez to wszystko. Wymazałam Cię ze swojego życia i tak miało pozostać.Żyłam i cieszyłam się życiem bez Pana, Panie Alcantara. 

***

na szybko, bo oglądam mecz, sama nie wiem po co.

następny za jakiś tydzień.