Prolog

Barcelona, 2015

Drogi Rafaelu

Zabawne jak to wszystko się potoczyło, prawda? Jak potoczyły się nasze losy. Pamiętasz jeszcze jak to 

kiedyś było? Pamiętasz te dni gdy potrafiliśmy spędzać całe dnie gdzieś pomiędzy rozlatującymi się blokami ubogiej części Barcelony, ciesząc się życiem, łudząc się, że świat należy do nas i że wszystko nam wolno? Było to stosunkowo niedawno, a tak wiele się przez ten czas zmieniło. MY się zmieniliśmy. Dziś jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi, mimo, że dawniej byliśmy nierozłączni. Pamiętasz to jeszcze? Widzisz, ja nie zapomniałam. Zapewne nigdy nie zapomnę. Tak bardzo namieszałeś w moim życiu Rafa. Wiele razy zastanawiałam się, jakby wyglądało moje życie gdybym Cię nie poznała. Było by lepsze? Możliwe.

Już jako nastolatek powtarzałeś wszystkim, że będziesz gwiazdą i wykłócałeś się ze wszystkimi którzy twierdzili inaczej. Od zawsze byłeś pewien siebie, pewien swoich umiejętności. I oto jesteś. Wielki Rafael Alcantara, jeden z podstawowych zawodników FC Barcelony, uwielbiany przez miliony, witany oklaskami zawsze, gdy tylko pojawisz się na boisku. Mężczyźni szanują Cię za Twój talent, kobiety wzdychają do Twoich ciemnych oczu, powalającego uśmiechu i idealnego ciała. Dostałeś dokładnie to czego chciałeś, jesteś sławny, podziwiany, uwielbiany. Można pomyśleć, ze niczego Ci w życiu nie brakuje. Szkoda tylko, że podczas tej drogi na szczyt zatraciłeś samego siebie. Tego Rafinhe, którego poznałam kilkanaście lat temu na jednym z barcelońskich blokowisk. W niczym już go nie przypominasz i dobrze zdajesz sobie z tego sprawę. Ale to Twój wybór. A ja? Chyba nauczyłam się już żyć bez Ciebie, mimo, że wspomnienia uparcie powracają...